Juli 2021
Beste familie, vrienden en bekenden!
Ja, we zitten al in juli en ik moet nog beginnen met mijn rondzendbrief en dat ben ik niet gewend om zo laat te zijn. Dus dan moet er wel een reden zijn, en die is er dan ook: ik ben een tijdje flink aan het tobben geweest met mijn maag - zal niet in details treden - maar dan kom ik ook meteen bij het eerste punt van deze brief: mijn gezondheid. Iedere keer als ik contact heb met iemand of ik iemand op bezoek krijg, dan vragen ze wel, "hoe gaat het met de gezondheid"... Ik ben uiteraard dankbaar voor de belangstelling, maar ik heb ook niet elke keer zin om dat hele verhaal op te hangen. Ik ben al zó lang in Nederland en dat doe je niet als je kerngezond bent!! Het was in elk geval nooit de bedoeling. Ik kwam naar huis, omdat mijn zus Henriëtte op sterven lag en ik dacht, dat ik dan ook mooi even naar mijn rug zou kunnen laten kijken, want ik had al een paar maanden hevige pijn. Maar dat "even" is dus heel lang geworden.
Ik zal jullie het hele verhaal besparen, alleen even de belangrijkste dingen vermelden: ze zijn met mijn ruggenwervel begonnen en zagen snel, dat die er slecht aan toe was; veel wervels zwaar beschadigd, kapot, ingezakt, etc. Ze hebben korsetten geprobeerd, zonder veel succes. Ben naar de pijnpoli geweest en heb heel wat pijnmedicatie, heel zwaar. Er zijn ook een paar zenuwen geblokkeerd, ik heb speciale behandelingen gehad, maar uiteindelijk niet veel verder gekomen. Er zijn nu nóg meer wervels kapot of beschadigd. Ik ben ook bij de longarts terechtgekomen en dat was ook niet zo'n positief verhaal, dus ik heb daarvoor ook de nodige medicijnen. Vorig jaar nog behandeld voor de prostaat (bestralingen) en verder heb ik o.a. ook de endocrinoloog gezien, een kno-arts, urologen, dermatologen, orthopeden, etcetera, etcetera!! Alles bijeen kan ik wél zeggen dat mijn gezondheid niet bijster goed is. Ik heb een berg medicijnen en ik kan niet zo héél veel doen wat lopen en zo betreft. Door dat alles ben ik dus nog steeds in Nederland.....
En wil of ga ik hier ook blijven? Nou, nee, eigenlijk zou dat niet mijn bedoeling zijn. Ik denk dat ik in mijn vorige brief of in een stuk in de krant iets gezegd heb over een "klein godswondertje" nodig te hebben. Ik weet niet of "klein" het juiste woord is, misschien wel gewoon een wonder. Dat wat betreft mijn gezondheid of het gebrek eraan. Ik zou er een heel boek over kunnen schrijven, maar daar zit niemand op te wachten.
Wat nu te doen? Ja, ik hoop dus op een wonder. Ik zou heel graag nog een keer, voor kortere of langere tijd, teruggaan naar Bolivia, omdat mijn thuis daar is. En ik heb ook geen afscheid genomen daar, want dit alles lag niet in de bedoeling. In al deze afgelopen tijd zijn we doorgegaan met het ondersteunen van het project/de projecten in Cochabamba, ook financieel dus. En ik heb vanaf de eerste dag tot nu toe wel bijna elke dag contact gehad met mensen daar. Er zijn daar een paar mensen op wie ik kan bouwen en die ik kan vertrouwen en ik heb, met behulp van mijn familie, steeds geprobeerd om onze steun te blijven geven aan hen. Ik zie niet in waarom ik daar nu mee zou moeten stoppen. Ik zou dus nog heel graag de projecten daar blijven steunen, zoveel als mogelijk is, omdat ik denk dat de mensen, die daar nu zijn dat aankunnen en omdat ik op hen kan bouwen. Maar sommige dingen zullen misschien wel minder worden. Dat hangt allemaal af van jullie en van de mensen die daar aan het werk zijn. Van jullie natuurlijk, omdat ik een beroep blijf doen op jullie gulheid, misschien nog wel meer nu dan voorheen!! En ik vertrouw op de mensen die daar het werk nu doen. En, zoals gezegd, ik heb nog steeds de hoop dat ik een keertje terug kan, kort of lang.
Daarom willen we de Stichting ook niet stopzetten. Het zal misschien allemaal een beetje kleiner worden, maar ik hoop en bid dat het door kan blijven gaan en dat we zo veel mogelijk kunnen blijven doen voor de jongeren en kinderen daar. Zij verdienen het, zij hebben het nodig, zij moeten een kans kunnen krijgen. Als ik dat niet zou doen, zou het toch voelen als hen in de steek laten, en dat wil ik zeker niet. Het zal waarschijnlijk wel minder worden, ook door de slinkende inkomsten, maar ik hoop toch dat we via de Stichting nog veel zullen kunnen doen voor mensen daar en met mensen daar. En, als het even mogelijk is, als dat wonder er komt, dan kan ik daar zelf wellicht ook naar gaan kijken, voor kortere of langere tijd. Maar ik wil hen niet in de steek laten en heb dus wéér en steeds jullie hulp en jullie gulheid nodig. Alles wat er is gedaan in al die jaren, dat hebben wij gedaan, niet ik alleen, en zonder jullie steun zou ik niks kunnen. Ik dank jullie daarom nog maar eens een keer heel hartelijk voor jullie steun, vooral ook alle mensen van de MOV-groep, alle vrijwilligers en -sters, mijn familie en vrienden die heel veel gedaan hebben en doen en jullie allemaal die ons al deze jaren financieel hebben gesteund!! Zonder jullie zou niks mogelijk zijn geweest en zou er niks mogelijk zijn! Ik doe daarom wederom een beroep op jullie allemaal om ons vooral te blijven steunen en (brutaal!!) Om gul te zijn, om zoveel te doen voor al die jongeren en kinderen als mogelijk is!! Heel veel dank aan iedereen voor wat jullie hebben gedaan en voor wat jullie doen en (ik hoop) voor wat jullie zullen doen in de toekomst!!
En als jullie wat willen doen voor mijn gezondheid, dan zijn kaarsjes en gebeden altijd welkom!!
Met heel veel dank aan jullie allen en met de allerbeste wensen en de hartelijke groeten!!!
Theo Raaijmakers