Selecteer de taal

Cochabamba, december 2016

Beste familie, vrienden en bekenden,

We zitten al weer heel dicht bij Kerstmis, dus ik zal er maar eens voor gaan zitten om jullie allemaal te gaan schrijven.

 

Ik ben alweer ruim twee maanden terug in Bolivia na mijn vakantie in Nederland.
De vakantie is heel goed geweest met een geweldige tijd met mijn familie en vrienden en bekenden. Ik heb een hele fijne tijd gehad met mijn zussen en zwagers en veel genoten. Ook was het fantastisch om mijn klasgenoten en onderwijzer van de lagere school te ontmoeten en een viertal van mijn beste vrienden van de middelbare school. Ook heb ik een aantal oudere vrienden ontmoet en afscheid mogen nemen van Leo en René. Daarnaast ben ik aan beide ogen geopereerd voor staar en ik zie nu zóveel beter!

Nu is het gewone leven weer aan de gang.
De scholen zijn hier intussen gesloten voor de grote vakantie. Enkele jongeren van ons hebben hun diploma van de middelbare school gehaald. Daaronder o.a. Andrés die al een paar jaar weg is bij ons en nu zijn school heeft afgemaakt, misschien geholpen door zijn vriendin; we zien vaak dat vriendinnen een goede invloed hebben op onze jongeren wat betreft het onderwijs en het werk.
In de komende dagen zal ook Orlando zijn studie afmaken; hij zal dan officieel kok zijn, nadat hij eerder zijn middelbare school afmaakte; hij is recht van de straat bij ons gekomen en heeft het dus ver geschopt.
Zo zijn er wel meer van onze jongeren. Kortgeleden was Hernán op bezoek. Hij is nu dierenarts maar heeft ons tijdens al die jaren vaak hoofdpijn bezorgd... Nu kwam hij om daarvoor zijn excuses aan te bieden en ook om ons te bedanken voor alles wat we voor hem hebben gedaan. Deze week heb ik ook even Alejandro gebeld; ik had problemen met mijn laptop en Alejandro is via ons ingenieur in communicatie geworden en nu heeft hij voor mij de laptop kunnen repareren.
En als ik eens last heb van mijn rug, dan kan ik altijd een beroep doen op Davíd, die binnenkort zijn studie als fysiotherapeut zal afronden! Davíd is ook al zo iemand, die recht van de straat is gekomen.
Het meest ongelofelijke verhaal van de afgelopen weken is misschien wel dat van Efraín. Hij studeert medicijnen, samen met Victor, in Cuba; ze hebben daarvoor een studiebeurs gekregen en zijn nu alle twee dokter; ze moeten nu alleen nog hun specialiteit doen. Enkele weken geleden hoorden we geruchten dat de broer van Efraín naar hem op zoek was. Wij wisten niet wat we hoorden, want wij hebben nooit iets geweten van zijn familie. Efraín is bij ons gekomen toen hij drie jaar oud was en dat is nu 25 jaar geleden. Wij hebben uiteindelijk met die broer gesproken en nu is Efraín in het land om zijn broer en verdere familie te leren kennen! Je kunt wel zeggen dat het even wennen is. Er zijn misschien nog een broer en een half-zusje, maar dat heeft zijn broer nog niet uit kunnen vinden en van de ouders weten we ook niet veel. Het verhaal is te lang voor deze brief, maar na 25 jaar je broer vinden is al een wonder!!
Ons huis staat ook altijd open om mensen te ontvangen; d.w.z. het kan zijn dat iemand bij ons weggaat en daarna weer terug wil komen en wij doen eigenlijk nooit de deur op slot voor iemand. Zo is bv. nu Santiago weer hier in huis. Er was vroeger geen land mee te bezeilen, maar nu lijkt hij veranderd; hij praat met ons en met anderen, hij is aan het werk en hij lijkt echt de goede kant op te willen. Dus: een nieuwe kans geven!
Zo zijn ook Nicolás, Jorge en Antony bij ons in huis geweest; op dit moment zijn ze er niet, maar de deur blijft voor hen openstaan. Er is altijd hoop, dat ze veranderen. We hebben ook ene José Luis in huis; die zegt eigenlijk de hele dag geen woord; we hopen dat hij langzaamaan verandert en wat vrienden begint te krijgen en wat opener wordt...
Vorige week ook nog gesproken met Germán. Hij is een aantal jaren hier in huis en heeft zijn middelbare school afgemaakt. Daarna heeft hij het schoenmakersvak geleerd en hij werkt al wat jaren op een schoenfabriek. Nu kwam hij praten met mij en gaf aan dat hij op zichzelf wil gaan wonen; hij liet ook heel duidelijk merken hoe dankbaar hij is dat hij van ons een kans heeft gekregen.
Met de nachtopvang gaan we ook gestaag door. Het is heel hard werken voor de mensen die de straat opgaan en die met die jeugd werken.
Sommige mensen zien dat niet zo zitten, maar wij denken dat het heel belangrijk is om met hen en met mensen in de gevangenis contact te hebben. Dat is misschien het enige dat ze hebben in hun leven. Ik heb altijd contact met mensen in de gevangenis; er zijn er een paar, die acht maanden hebben gezeten en uiteindelijk bleek, dat ze onschuldig waren en hebben we ze vrij kunnen krijgen. Eén van hen, Luis, stuurt elke dag een berichtje of twee om te zeggen, dat ik goed voor mezelf moet zorgen en om te vragen of ik iets nodig heb.
Er is nu een vrijwilliger hier, Jonas, en hij hoopt via filmpjes wat meer informatie te geven over Casa Jerusalén, Casa Ana Maria, ons schooltje en over de nachtopvang.
Verder: nog een paar mensen met gebroken benen gehad, bijna een operatie voor een blinde darm totdat ze er achter kwamen dat het nierstenen waren.... Hij lag al bijna op de operatietafel!
En dan nog: heel veel droogte in het land, veel te weinig water, en het is nu net een paar dagen een beetje aan het regenen gegaan.

Beste mensen, een Zalig Kerstfeest en een heel Gelukkig Nieuwjaar voor iedereen.
Heel veel dank voor jullie steun voor onze kinderen en jeugd en we blijven op jullie rekenen,
want zonder jullie hulp zijn we nergens.
Met de allerbeste wensen en heel veel groeten voor iedereen!