Op bezoek bij Theo Raaijmakers
Tijdens onze reis door Zuid-Amerika hadden wij het genoegen om Theo Raaijmakers te ontmoeten en om zijn project Amanecer te bezoeken. Al bij onze eerste kennismaking krijgen we veel verhalen te horen over de straatkinderen waar hij zich over ontfermt. Heftig! We zijn al 2 maanden onbezorgd op reis en leren nu de harde realiteit kennen. De plekjes die je als onbezonnen backpacker niet ziet en de verhalen die wij, opgevoed in een veilige en rijke omgeving, niet kennen.
Op 3 april (2014) staan we om 8.00 uur op de school van Theo, waar alleen kinderen met een forse leerachterstand of beperking zitten. Kinderen die anders nooit een kans krijgen in Bolivia; geen opvang, geen 'rugzakje met geld' vanuit de regering, geen sociaal vangnet. Goed om ze te zien lachen en om de enthousiaste leraren te zien, die orde proberen te scheppen in de chaos.
Daarna gaan we de straat op met 2 medewerkers van de stichting. We stoppen bij een sportveld in aanbouw, waar we contact proberen te krijgen met 10 kinderen die leven achter een betonnen trap. Ze zien er verwaarloosd uit, snuiven lijm en sommigen zijn pas 7 jaar oud! We maken een vieze wond schoon, geven ze wat drinkwater en Theo probeert de kinderen te motiveren om niet meer te snuiven. We bezoeken nog meer van dit soort plekken en zijn onder de indruk van een jong meisje (een jaar of 15), dat 6 maanden zwanger is. Ze ligt in een parkje tussen de autowegen en slaapt 's nachts onder een brug. Onvoorstelbaar.
We bezoeken die dag nog een aantal opvangtehuizen, waar we kinderen onbezorgd zien spelen, lachen, eten en studeren. Top!! Dan vergeet je bijna waarom ze in het tehuis wonen... families die niets om hun kinderen geven, mishandeling, verslaving. Verhalen over zelfmoordpogingen, illegale abortus en het geweld op straat. Maar gelukkig ook verhalen over jongeren van de straat, die nu tandarts, timmerman of schilder zijn.
's Avonds mogen we ook de nachtopvang zien. De kinderen die we bij het sportveld hebben ontmoet, komen hier veilig hun roes uitslapen. Ze kunnen eten koken en hebben een zacht matras om uit te rusten. Ze mogen hier geen lijm snuiven. Ook krijgen ze een kwartiertje onderwijs; vanavond gaat het over beroven en over de straffen die je hiervoor kan krijgen. Voor ons een duidelijk verhaal, maar voor de kinderen lastiger, omdat ze soms niet anders kunnen.
Na een dag vol indrukken, stappen we onder een warme douche, eten we nog wat M&M's, kruipen in een schoon bed.... en beseffen we ons hoe vanzelfsprekend dit voor ons is, maar hoe rijk en gezegend we eigenlijk zijn.
Een dag later gaan we met Juan Carlos de stad in. Hij is erg open en vertelt dat hij in de steek is gelaten door zijn ouders, tot zijn 6e bij zijn oma heeft geleefd en daarna op straat is beland. Hier verdiende hij wat geld door de busroutes en –tijden om te roepen (die kun je daar niet op internet vinden) en hij beroofde mensen. Hij moest ook geld afdragen aan de 'oudere jongens van de straat', die het op hun beurt weer aan de politie gaven, zodat ze op straat mochten 'wonen'. Op zijn 8e werd hij door Theo van de straat af gehaald, waardoor hij nu werk heeft en een mooi gezinnetje. Ook hij zit vol verhalen en neemt ons mee naar hele bijzondere plekjes!
We bezoeken de lokale gevangenis, struinen over de lokale markt en zoeken de 'geheime plekjes'; kaartleggen, bijgeloof, een illegale dierenmarkt en de 'chinese markt' waar mensen hun gestolen autoradio of horloge terug kunnen kopen (de politie is net zo corrupt, dus protesteren heeft geen zin).
Wat een bijzondere wereld. Een leven lijkt hier minder waard te zijn dan in Nederland. Theo probeert er alles aan te doen om jongeren wel een waardevol leven te geven en we hebben gezien dat hij daar met glans in slaagt! Helaas is het onmogelijk om hier alle armoede te verbannen; daarvoor moet er een hele grote cultuuromslag komen in dit verdeelde land.
Absoluut een van de meest bijzondere momenten tijdens onze reis, bedankt Theo!
Marlou van de Loo en Rein van de Wouw